Snuisteren in prentenboeken

Mijn naam is Saar Steverlinck. Als 17-jarig meisje – klaar om de wereld in te stappen – verloor ik heel plots mijn papa. Dat voelde voor mij ontzettend ontwortelend. Plots verdween één van mijn liefdevolle wegwijzers in het leven. Het kostte me wel wat jaren om dat grote verlies een plek te geven. Ik kan nog steeds enkele mensen opnoemen die in die jaren nadien een grote rol voor me speelden. Dat zat vaak in hele kleine dingen, zoals luisteren, me iets aanreiken wat op dat moment kon dienen of papa’s naam noemen zodat ik wist dat ie niet vergeten was.

Intussen ben ik exact dubbel zo oud als toen. Het is bevreemdend te beseffen dat ik al even lang zonder als met mijn grote voorbeeld en wonderlijke papa door het leven ga. Ik heb intussen een man, twee jonge zonen en een job in het hoger onderwijs waar ik mijn ei in kwijt kan. Ik geef les aan Hogeschool PXL waar ik studenten opleid om kleuterleerkracht te worden. Prentenboeken spelen in de kleuterklas een belangrijke rol. Omwille van mijn eigen levenservaringen heb ik altijd een bijzonder oog voor prentenboeken waar rouw op de een of andere manier een rol speelt in het verhaal.

Als graag-gedaan-er neem ik je graag mee naar de bibliotheek– een plekje waar de stilte niet als een loden deken op ons hangt maar netdeugd kan doen. Het is een warme stilte die ons uitnodigt om samen door het aanbod te gaan. We kijken naar prentenboeken die over rouw gaan, misschien snuisteren we ook eens in de kast met boeken voor oudere kinderen of volwassenen of rouw. Al fluisterend kan ik je vertellen wat een boek mij me oproept en misschien heb jij daar dan ook zin in.
Achteraf drinken we nog ergens samen een tas koffie en warmen we ons aan het besef dat je niet alleen bent, dat je begrepen wordt en dat er naar je geluisterd wordt.

Wens je al een beetje kennis te maken? Neem dan gerust een kijkje op mijn instagram-account: saar_leest

‍