“Verdriet en missen is iets dat velen raakt, vroeger of later in hun leven. En terwijl de wereld weer verder draait of mensen de woorden niet vinden voor verdriet, gaat het niet zomaar over. Het blijft aanwaaien, vaak in de kleinste dingen. Dan is het zo waardevol dat er plaatsen zijn als deze. Een warme plek waar afscheid aandacht en ruimte krijgt.”
Marlies schrijft poëtische zinnen, die ze onder de vorm van poëtische wenskaarten deelt met de wereld. Ze werkt samen met een vormgeefster en het drukwerk gebeurt in een lokale drukkerij die oog heeft voor duurzaamheid (vegetale inkten, papier met aandacht voor de natuur, groene energie). Zorgzaamheid vindt ze wezenlijk, ook in het vinden van verkooppunten: warme plekken met een hart voor raakbaarheid en ruimte voor zachtheid. Naast poëzie schrijft Marlies verbindende teksten voor waarde-gedreven ondernemingen en organisaties.
Vanaf 2011 zorgde ze samen met haar zus voor hun zieker wordende ouders. Elk moment was er een van afscheid nemen, van loslaten, zo leek het soms. Van hen, van hun dromen, van hun vrijheid, van mijn zorgeloosheid, van mijn ouderlijk huis, de plek om thuis te komen, van samenzijn. Van zoveel.
Ze schreef haar eerste opdrachten aan het sterfbed van haar moeder. Het was toen winter, bijna kerst 2017. En hoe vreemd ook, het voelde helemaal kloppend voor haar. Na de dood van haar vader - precies een jaar later - besliste ze om schrijver te blijven. In de herfst van 2020 voelde ze de nood om postkaarten te maken die je kon sturen naar wie je miste (in die vreemde tijden van afstand). Zo groeide een pakketje van 6 kaarten: ‘Verreweg de warmste woorden’. Sindsdien creëerde ze nog meer kaarten voor kleine en grote momenten van het leven en met zachte zinnen die even laten stilstaan en voelen. Marlies vindt het heerlijk om zachtheid te mogen delen met de wereld.
Voor Marlies is verbinding, herkenning en geraakt worden wezenlijk. Bij mijn poëtische teksten en wenskaarten ben ik altijd opnieuw ontroerd door reacties van mensen die geraakt worden door mijn woorden. Die zichzelf herkennen tussen de regels door. Daarvoor - en omdat het is wie ik ben- blijf ik schrijven.
