22 jaar, nog 1 examen te gaan richting dat lang-naar-uitgekeken diploma. Bijna klaar om aan het ‘echte’ leven te beginnen. Tot gebeurde wat altijd zo’n ver-van-mijn-bed show was: bij mijn papa werd kanker vastgesteld.
De verwerking van de diagnose was nog bezig toen we mijn papa al moesten afgeven. Ik viel in een zwart gat. Ongeloof. Immens veel verdriet. Mijn wereld stond stil. Moeilijk te plaatsen.Er waren verschillende mensen die me hielpen met deze diepe put. En ook zij gaven me het duwtje in de rug dat ik nodig had om verder te gaan met mijn leven. Zoals in het verhaal van de drie bomen veranderde ik mijn mindset. Dat hielp.
Ondertussen draag ik zelf op verschillende manieren mijn steentje bij. Het doet me deugd iets te kunnen betekenen op zo’n moment van onmacht. Als buddy voor jonge mensen met kanker. In mijn job als onthaalmedewerker. Ik werk op spoed en hoor er veel verhalen. Dan ben ik luisterend oor of probeer ik helpende woorden te vinden.
Het deed me deugd als iemand mijn gedachten afleidde of wanneer iemand mee zocht hoe ik mijn grote verdriet een plaatsje kon geven. Dat wil ik ook voor jou doen. Gaan we samen iets drinken. Of heb je zin om te wandelen, op zoek naar jouw boom?