Hallo Katrien, hoe ben je bij Lost en Co terecht gekomen ?
Ik zag een post van Lost & Co passeren op facebook en het beeld sprak me aan. Ook de naam 'Lost & Co', triggerde iets in mij. Ik voelde me namelijk op dat moment ook Lost. Ik besloot contact op te nemen met Kathleen en kwam op de website terecht bij de compagnonverhalen. In die tijd, nam ik deel aan een groep voor jonge weduwen. Iets in mij zei dat Lost & Co voor mezelf en ook voor die groep lotgenoten van betekenis kon zijn. Ik nam contact op en maakte een afspraak met compagnon Kristof. Wie van ons beiden het zenuwachtigste was, daar ben ik tot op de dag van vandaag nog niet achter. Het was voor Kristof het eerste compagnongesprek dat hij deed. Ik had gelezen dat Kristof zijn mama verloren had en ik voelde verwantschap door wat hij daarover schreef. Het was bijzonder om met een man over het verlies van mijn man te praten. Dit gesprek zal nu zo'n 5 jaar geleden geweest zijn. Mijn man Didier, is 7 jaar geleden overleden.
Na het gesprek met Kristof bedacht ik hoe zinvol deze formule ook voor anderen zou kunnen zijn en dus voelde ik me geroepen om Lost & Co mee bekend te maken. Ik zat hierover samen met Kathleen en Sabrina van de facebookgroep voor jonge weduwen. En waar ik nu ga en denk dat het nuttig is, laat ik de naam Lost & Co vallen en maak ik reclame. In leerde Lost & Co daarna verder kennen bij de oefeningen die gemaakt werden om de identitteit te verhelderen, mee op zoek te gaan naar antwoorden op vragen als: Wie zijn we? en ook bij de vrijwilligersbijéénkomsten werd ik uitgenodigd. Ik bleef ook privé nu en dan contact houden met Kathleen. Begin dit jaar nodigde het team van Lost & Co me uit met de vraag om achter de schermen als Co mee te werken.
Wat doe jij als Co voor Lost & Co?
Momenteel bied ik administratieve ondersteuning: mailtjes die binnenkomen dispatch ik en beantwoord ik waar mogelijk. Maar ook registratie van compganon-gesprekken en graag-gedaan-activiteiten maak ik klaar voor verslaggeving aan de subsidiegever. Bij de op-de-koffies, zorg ik dat de deelnemers een uitnodigende herinnering krijgen daags voordien. Na de zomer zal ik deelnemen aan een opleiding voor de Wegwijs om zo ook mee wegwijsvragen te kunnen beantwoorden. Lost & Co heeft sinds december een fysieke plek: Gloed in de Antwerpsestraat 126 in Antwerpen. De organisatie groeit en met deze administratieve ondersteuning help ik om het allemaal mee behapbaar te houden.
Wil je iets vertellen over je verlieservaring en hoe jij daar het gouden randje aan gaf en geeft?
Mijn echtgenoot Didier heeft op 34-jarige leeftijd de diagnose van kanker gekregen en is 4 jaar later overleden. We hadden samen een dochter van 9 jaar en ik had ook een dochter van 18 jaar uit een vorig huwelijk. Wat mij in die intense periode vooral geholpen heeft, was mijn netwerk: mijn omgeving die me een potje soep of een kommetje eten kwam brengen in de periode van het overlijden bijvoorbeeld. En alsof het zo mocht zijn, kwam ik in die tijd ook nieuwe hele mooie mensen tegen die heel ondersteunend waren. Zo ontmoette ik ook de ouders van Nathalie Slosse, een Vlaamse schrijfster. Nathalie is bekend door haar prentenboeken over verlieservaringen. Met haar boeken wilde ze verlies bespreekbaar maken voor kinderen. Ze overleed aan kanker in 2018. Nathalie vroeg indertijd aan mijn dochter Yorine of ze vanuit haar leefwereld wilde delen over haar verlieservaring ter inspiratie van een boek dat ze toen aan het schrijven was over euthanasie. Een helende ervaring voor ons allemaal.
Ik zou vooraf gedacht hebben: dat kom ik nooit te boven, maar 'no mud no lotus' doorheen het rouwproces verweefden zich stap voor stap sprankelende sterren aan de hemel. Deze sprankels waren voor mij als strohalmpjes en lichtjes die me telkens weer gaven wat ik nodig had om verder te kunnen. In de weduwegroep bijvoorbeeld ontmoette ik mijn beste vriendin. Bij het begin van zo'n lotgenotencontact deelden we hoe het met ons ging en al snel waren we samen aan het lachen en werd het een 'zotte boel' tussen gelijkgestemden die elkaar vonden in een zelfde ervaring. Wanneer er nieuwe deelnemers bijkwamen, was het soms even spannend: de kennismaking en wat die persoon meegemaakt had, en hoe dit ons zou raken en of we zouden wenen bij dat nieuwe verhaal. Maar dat was maar een kort stukje van de ontmoeting. De vriendschappen, het samen lachen en plezier maken haalden meestal de bovenhand. We hadden ook weinig woorden nodig om te weten wat er bij iemand speelde. Bijvoorbeeld wanneer iemand een communiefeest had, wisten we zonder woorden, dat dat intens was voor die persoon en gaven we daar erkenning aan. Erkenning die soms gemist werd bij mensen die deze verlieservaring niet hadden.
Compagnon Kristof zijn verhaal voelde heel kloppend voor mij: hij zei: 'ik ben precies een schip dat tilt geslagen is op zee: geen invloed op wat er gebeurt, meegesleurd worden, geen vat hebben op het leven.' Dat waren de woorden die beschreven wat ik zelf ook voelde.
Katrien, is er een levensmotto dat jij aan het einde van dit gesprek nog wil delen met ons?
Ik heb samen toen mijn man nog leefde met hem een leuze op onze muur geplakt in de woonkamer: 'don’t wait for the perfect moment, take the moment and make it perfect'. Deze spreuk herinnert mij er aan dat je altijd een keuze hebt, dat de manier waarop je je leven leidt in je eigen handen ligt, er ook in tijden van ziekte en grote ellende, sprankels zijn en dat je mag durven genieten. Zo nodigde ik onlangs nog mijn dochter uit om een feestje te bouwen omdat de dokter liet weten dat ze niet meer hoefde te komen voor verdere opvolging na haar rugoperatie. Van kleine dingen een groot feestje maken, is wat we dan doen. We sloten een zware periode af met kinderchampagne en iets lekkers.
En tenslotte verleg ik mijn focus naar dingen waarover ik me dankbaar voel als er eens een mindere dag de revue passeert.
Dankjewel Katrien voor jouw verhaal met een gouden randje!