Een opstelling

Een opstelling is een manier om zonder veel te praten naar belangrijke levensvragen te kijken. Een thema dat speelt of een vraag die iemand bezighoudt, gaan we letterlijk opstellen in de ruimte. Dat kan om heel uiteenlopende dingen gaan: ziekte of psychische problemen, overbevraagd zijn op het werk, aan aanslepend conflict of een moeizame relatie. Of een verlieservaring.

Wat er speelt onder de oppervlakte heeft me altijd geïntrigeerd. Zelf kom ik uit een groot gezin, als jongste van zeven. Er was niet echt tijd of ruimte om bewust bij ingrijpende dingen stil te staan, al had ik daar wel nood aan. Ik heb daarin mijn eigen weg gezocht: naast mijn studie pedagogie en orthopedagogie heb ik tal van therapeutische opleidingen en workshops gevolgd, en ondergaan. Zo filter je er gaandeweg datgene uit wat voor jou het meest betekenisvol is.

Het mooie van een opstelling is dat ik niet eerst het hele verhaal hoef te kennen. Het is een onderzoekende, verkennende methodiek waarbij aanvankelijk weinig wordt gepraat. De verschillende aspecten van de vraag of het thema worden op tegeltjes geschreven en in de ruimte geplaatst. Door te verkennen hoe deze aspecten zich tot mekaar verhouden, krijg je een beter beeld en meer inzicht. Het gaat er om zichtbaar te maken wat je ergens al wel aanvoelt of vermoedt. Dat is vaak heel bevrijdend. Meestal is er in de opstelling zelf een punt waarop alles op zijn plaats valt. Nadien is er een gesprek en een paar weken later komen we nog eens samen voor een terugblik. 

Weten wat er in je speelt, wie je bent geworden door wat er is gebeurd en ook wie je in de toekomst graag wil zijn, brengt vaak rust en is ook hoopvol. Dat heb ik zelf al vaak mogen ervaren en dat wil ik ook graag delen met anderen.